ostatnich latach jego życia.

pracę. Za tydzień muszę być w Afryce.
Nikt mi nie mówił. Czy Colin wiedział?
po prostu zaznaczył sobie miejsce w książce.
- Przepraszam, ale jestem umówiona. Bardzo mi
– Przestań! Milcz! Colin nie żyje od trzech lat. Czy ty nie
- Pewnie uważasz, że jestem beksą - powiedziała, a widząc
niego przez łzy.
kiedyś uważałem za przyjaciela. Chciałem go zabić i myślałem,
się nie rumieniła.
– Barbara Allen – przypomniał jej.
ci, że nie chcę wzywać ciężkiej kawalerii, dopóki nie będę musiała.
już tu jedzie.
gdyby dowiedzieli się, kim jest kobieta, której towarzyszy
i że musiałaś tak długo czekać.

Henry siedział w rogu łóżeczka i apatycznie patrzył przez okno. Na chwilę odwrócił głowę w stronę wchodzą¬cych, ale jego oczy pozostały puste i bez wyrazu. To dziecko na nikogo i na nic już nie czekało, więc nie potrafiło się ucieszyć na czyjś widok.
Mark zmarszczył brwi.
- Och, Mark... - powiedziała zdławionym głosem. On jednak nie słuchał. Rozglądał się dookoła z dezapro¬batą.
- To nie widzę powodu, dla którego nie miałby reago¬wać w jakikolwiek sposób, gdy ktoś do niego mówi - odparła zimno Tammy. - Czy sam już próbował coś po¬wiedzieć?

- Zabieram Henry'ego do Broitenburga – oznajmiła chłodno.
- Pech?
- Niezupełnie. Korona przeszłaby na księcia Marka.
Tammy zmieszała się ogromnie. Ilu spotkała w życiu mężczyzn, którzy mieli zwyczaj całować damę w rękę? Ani jednego!
Książę i Australijka
- Mylisz się. Niewiele wiem o małżeństwie Jeana-Paula, rzadko się z nim widywałem, nasze rodziny pozostawały od jakiegoś czasu w konflikcie.
- Ja? Wypytywać? Waszą Wysokość? Gdzieżbym śmiał!
- Wasza Wysokość, kolacja zostanie podana za dziesięć minut. Panienka Tammy czeka już w salonie. Rozpaliłem w kominku.
- Henry? - szepnęła czule Tammy, ale malec nawet nie drgnął.
- Tak - przyznała. - Tak samo jak ty boję się ryzyka zwią¬zanego z budowaniem relacji z drugą osobą. Ale ja przynaj¬mniej się do tego przyznaję i próbuję coś z tym zrobić!