- Co to znaczy, Ŝe nie moŜesz dziś rano zaprowadzić Eriki do lekarza?

Wciąż czytała ich pamiętniki. Żyła ich marzeniami i smutkami. Lektura przynosiła zrozumienie, zrozumienie rodziło miłość.
- Kolaską. Ojciec mi pożyczył, milordzie.
się ode m n i e . . . .
zdążył jej powiedzieć, że Chada nie ma chwilowo w domu.
i trójki dzieci. Mężczyzna miał ciemne włosy i szerokie ramiona;
Zacisnęła dłonie i starała się wyglądać na opanowaną, choć
Uniósł brwi ze zdziwieniem.
ogół jeŜdŜę pick-upem.
Na te słowa Clemency spojrzała z przerażeniem na wykrzywioną triumfalnym uśmiechem twarz matki. Ciotka Whinborough prowadziła pobożny, niemal ascetyczny tryb życia i była znana z surowości i nieugiętości charakteru. Clemency pamięta do dzisiaj jedyną wizytę w jej domu, gdy zobaczyła skuloną w kuchni, posiniaczoną dziewczynę, pobitą z jakieś błahej przyczyny. Na prośbę Clemency interweniował w tej sprawie ojciec i zagroził ciotce wstrzymaniem wy¬płacania jej pensji, jeżeli nie zaprzestanie maltretowania służby.
- O czym? O twoim fiucie?
Skoro o kobietach mowa, to przed oczami Mark miał dwie twarze. Uroczej
A właściwie o jego ojca. Nie mogę nic więcej powiedzieć, ale
niej.
Z początkiem drugiego roku dzielna wdowa (odziana już w olśniewający strój w kolorze lawendowym i perłowym) robiła wszystko, aby zdobyć względy niejakiego Aldermana Henry’ego Bakera, znanego powszechnie wroga kobiet. Owładnięta nową pasją, wzięła sobie za punkt honoru zaciągnięcie go do ołtarza, przekonana, że to dla niego najlepsze wyjście. Realizacja tego celu zajęła ją całkowicie i Clemency mogła bez przeszkód poświęcać się swoim zainteresowaniom - spędzała czas na lekturze ulubionych książek i odwiedzała przyjaciół. Alderman Baker od pięć¬dziesięciu lat cieszył się stanem kawalerskim i jego awersja do małżeństwa była już przysłowiowa. Zakładano się nawet, co zwycięży - mizantropia Bakera czy zacięty upór wdowy. Gdyby Clemency o tym wiedziała, bez wahania postawiłaby na matkę. Jej nieustępliwość i żelazna wola, by za wszelką cenę dopiąć swego, niejednokrotnie w przeszłości obezwład¬niały zarówno Clemency, jak i jej ojca. Nagle, przez przypadek bądź też zrządzenie losu, Alderman Baker zmarł na apopleksję i pani Hastings-Winborough ponownie skupiła swą uwagę na córce.

- W mojej piwnicy win. Zapasowej, żeby być dokładnym.
8
stępnie ostrożnie zsunęła się na trawnik, mokre źdźbła
- Nie, aż taki wykończony nie jestem.
- Na pewno nie próbuję podstępem skłonić cię do małżeństwa, Rose.
- Pewnego dnia zaopiekuję się tobą. I nie będziesz już więcej musiała nakładać na twarz tej tapety. Nie będziesz musiała zarabiać tak, jak
Ogarnęła go furia, przestał się bać, zapomniał o ostrożności. Nagle zrozumiał, że nie ma nic do stracenia. Postąpił krok w kierunku Hope.
Nie uwierzył jej. Nigdy nie widział Lily tak zdenerwowanej, podnieconej niczym pensjonarka. Rumieniła się, wyłamywała palce, to podekscytowana, to znowu wzburzona.
Kiedy Santos stanął przed nią, spojrzała na niego niepewna swoich uczuć, rozdarta. Z jednej strony chciała paść mu w ramiona, znaleźć w nich pocieszenie; z drugiej widok jego twarzy na zawsze miał się jej kojarzyć ze śmiercią ojca.
Wyszła na ulicę. Dorożka nadal na nią czekała. Podała woźnicy inny adres i wsiadła.
- Spóźni się pan. Poza tym nie powinien pan tutaj przychodzić.
- Tak, a masz śliczną cerę.
- Nie. Jedź już, Lucienie.
Znajdzie, a potem...
- Odnoszę wrażenie, że chcesz się ze mnie ponaigrawać.